System stały zespołowy (1974-1995)
Pierwszy ujednolicony system numeracji został wprowadzony w sezonie 1974, na podstawie klasyfikacji z 1973 uporządkowano numery dla zespołów. Jednakże już w pierwszym sezonie pojawił się wyjątek, bowiem ówczesny mistrz świata Jackie Stewart zakończył karierę to z numerem pierwszym jeździł Ronnie Peterson, którego osobiście uważam za jednego z najlepszych kierowców bez tytułu MŚ kierowców. Dodatkowo wówczas zespoły mogły wystawiać od 1 do 2 kierowców, zatem system nie był do końca czytelny. Jednakże sporo numerów zapisało się w historii 3,4- Tyrrell, 5,6- Williams, 7,8- McLaren 11,12- Lotus, 27,28-Ferrari. Co prawda zespoły miały różne numery w różnych sezonach, ale pozostawały one bez zmian na kolejne sezony. Wyjątkiem były numery 1,2, które przydzielano zespołowi z mistrzem świata, natomiast dotychczasowemu zespołowi z 1,2 przydzielano numery zespołu z urzędującym mistrzem świata. Jeżeli jakiś zespół się wycofał to jeżeli miał niskie numery dawano je zespołom z najwyższymi numerami. Jednakże dwa razy zdarzyło się tak, że mistrz świata nie jeździł w całym sezonie, wtedy zespół dostawał numery 0,2, co ciekawe zawsze z numerem 0 jeździł Hill i zawsze tym zespołem był Williams. System postanowiono zmienić dlatego, że zrobił się po prostu nieczytelny dla zwykłego kibica. W systemie nie używano 13, chociaż zdarzało się, że ten numer pojawił się na bolidzie.
System stały sezonowy (1996-2013)
System wprowadzono przed sezonem 1996, polegał on na tym, że numerację bolidów sporządza się na podstawie ubiegłorocznej klasyfikacji kierowców i konstruktorów. Zespół z mistrzem świata z urzędu dostawał numery 1,2 natomiast kolejne zespoły dostawały następne numery za wyjątkiem 13. System był prosty, ponieważ już od dawna obowiązywały przepisy zezwalające na tylko i aż dwóch kierowców. W przypadku gdy urzędujący mistrz świata zakończył karierę jego zespół dostawałby numery 0 i 2 tak jak poprzednio, nigdy się jednak tak nie zdarzyło. Najniższym numerem w tym systemie był 25 używany przez 5 kierowców: Rosseta (Lola, 1997), McNisha (Toyota, 2002) i trzech kierowców Virgin/Marussia: di Grassiego, d'Ambrosio i Pica. System zdecydowano się zmienić, ponieważ kibice mieli problemy z rozpoznaniem kierowców za pomocą numerów, ponieważ te zmieniały się co roku.
System stały pojedynczy (2014-)
Przed sezonem 2014, kiedy doszło do wielu zmian, zmieniono system numeracji kierowców. Od teraz każdy kierowca musi wybierać numer, z którym będzie jeździł do końca kariery. Prawo do jedynki ma urzędujący mistrz świata, ale może pozostać przy swoim numerze tak jak to zrobił Hamilton ze swoją 44. Numery kierowców są stałe, ale jeśli kierowca odejdzie z F1 to przez dwa najbliższe sezony nikt nie może używać jego numeru. Pojawiła się także nowa tradycja zastrzegania numerów tak zrobiono po śmierci Bianchiego zastrzegając jego 17. Jeśli jednak kierowca dołączy w trakcie sezonu do zespołu jako debiutant to są dwie możliwości: jeśli ma kontrakt na jeden wyścig używa numeru, który został przydzielony zespołowi dla kierowców rezerwowych albo jeżeli ma dłuższy kontrakt to używa wybranego przez siebie numeru, jednakże tym numerem nie mogą być numery przeznaczone dla testerów. Pierwszy przypadek zadziałał dwa razy w przypadku Lotterera i Stevensa, kiedy jechali pojedynczy wyścig dla Caterhama. Drugi natomiast dotyczył Rossiego, kiedy w trakcie sezonu dołączył do Manora i wybrał swój stały numer. Zresztą Stevens jest drugim kierowcą obok Vettela, który używał dwóch różnych numerów podczas wyścigu, Stevens w sezonie 2015 musiał wybrać swój numer wyścigowy, natomiast Vettel używał dwóch różnych, bowiem w pierwszym sezonie systemu był urzędującym mistrzem świata, a w drugim wrócił do swojego stałego numeru (stracił tytuł). System jest wzorowany na tym z MotoGP.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz